وقتی با کیسه های خاکستری رنگ از فروشگا های وال مارت خارج میشین، اگر قبل از درب خروج آخری یه نگاهی به اون بغل بیندازین یه تابلوی اعلانات میبینین که روش کلی عکس چسبوندن. عکس کودکان گمشده و بعضا آدمهای بزرگ.
در کانادا هم مثل همه جای دنیا حوادث و ناهنجاری های اجتماعی وجود داره که طبعا خیلی هاش با مواردی که ما تو ایران دیده یا شنیده ایم متفاوته. یکی از نگرانی های عمده والدین در این کشور و البته کلا در آمریکای شمالی خطرات اجتماعییه که بچه ها رو تهدید میکنه. من خودم به عینه میبینم که همکارای کانادایی و بیشتر اروپاییم حتی یک ساعت هم نمی زارن بچشون تنها بمونه و به هر زحمتی هست از دوست و فامیل و آشنا یه جوری یه مراقب موقتی براش دست و پا میکنن. خوب یه دلیلش اینه که ظاهرا اینجا آدم عوضی که بخواد بچه رو بدزده یا abuse کنه به مقدار کافی وجود داره. با هم یه نگاهی به آمار بیندازیم.
سال 2009 آمار میگه که بیش از پنجاه هزار مورد "گمشدن" به پلیس گزارش شده. (اینجا) البته وحشت نکنین! خیلی هاشون پیدا شدن. ولی خوب بعضی ها هم نشدن یا جسدشون پیدا شد که خیلی غم انگیزه. بر اساس آمار قریب به 60 درصد کودکان گمشده یا ربوده شده، دختران هستند (اینجا). پلیس مربوط به جرائم (RCMP) هم به سالی حدودا 100 پرونده رسیدگی میکنه یعنی هر چهار روز یه پرونده که خوب نسبتا سریع و حرفه ای به نظر میرسه. از همه جالبتر اینه که عمده موارد گزارش شده مربوط به بچه های فراریه. اینجا سالی بیش از بیست هزار نفر از خونه فرار میکنن.
بنیادهای زیادی هم در کانادا وجود دارن که کمک های مالی جمع میکنند تا هزینه جستجوی اطفال ناپدید شده رو تامین کنند. مجازات های خیلی شدیدی هم برای آزار و سوء استفاده از کودکان وضع شده. با این وجود تقریبا هر هفته یه خبر داغ میشه که فلان بچه فلان جا گم شده یا حالا پیدا شده.
پدر و مادرهای عزیز! اگر با تفکر "واسه آینده بچه ام" دارین پاتونو به کانادا میزارین، خوبه که این داستان ها رو هم بدونین. تا بعد.
