سگ سالاری

امروز داشتم رانندگی می کردم و از تمام شدن زمستون کانادایی و بارش بارون لذت میبردم. رادیو هم روشن بود و داشت یه ماجرای کاملا سگی رو پخش میکرد. موضوع این بود که چطوری سگها به socialize کردن آدما کمک میکنن. توجهتون رو به گفتگوی زیر که توی یه پارک اتفاق افتاده جلب میکنم:

فضای باز - آفتابی – بعدازظهر: آقایی با سگش میرسه به یه خانومه که سگشو آورده راه ببره. سگا همدیگرو بو میکنن و دو نفر چند لحظه ای می ایستن. مرده سر صحبتو باز میکنه.

- هی، سلام! شما اغلب سگتون رو به این پارک میارین؟

- آره، من تقریبا هر روز میام اینجا.

- من بار اوله که میام و خیلی خوشم اومده

- آره، اینجا پارک خوبیه. امروزم که هوا خوبه و.....

در نهایت گوینده رادیو به این نتیجه رسید که dog walking میتونه ایده خوبی برای دراومدن از تنهایی و برقرار کردن معاشرت باشه. اما قسمت جالب داستان ماجرای مردی بود که به گفته گوینده تنها صاحبی بود که جرات کرده بود بگه از سگ داشتن خوشحال نیست و دلش میخواست که سگ نداشته باشه. (توضیح : اینجا سگ یه جورایی هم تراز بچه آدمه و خوب کسی نمیاد بگه که من بچه مو نمیخوام!). خلاصه مرده داشت با دل پر شکایت میکرد که این سگ در اصل مال زن و دخترمه و اونان که خیلی دوسش دارن. روز تولد سگه هم درست سه روز بعد از تولد منه و بهمین خاطر اونا هر دفعه تولد منو عقب میندازن که یه دفعه با مال سگه با هم بگیرن.

نتیجه گیری اخلاقی این قصه اینه که خوبه آدم قبل از اینکه مثل سگ پشیمون بشه، بره و تجربه دیگران رو تو حیوون داشتن ببینه. شاید لازم باشه تجدید نظر کنه. مخصوصا اینجا که سگا حقوقی شاید به مراتب بالاتر از ما مردا دارن! ولی خداییش من خیلی دلم می خواست که من هم یه گوزن داشتم که تولدمونو با هم میگرفتیم.