در رسانه های کانادایی روزی نیست که خبری منفی از کشورمان پخش نشود. اگر کمی دقت کنید به وضوح مشخص است که به شکل سازماندهی شده و بسیار حرفه ای در حال سیاه نمایی و ترسیم ایران به شکل کشوری بدبخت، فقیر و غیرقابل تحمل هستند.
دهم نوامبر بود که داشتم تو راه رادیو گوش میکردم. گوینده کانادایی داشت با خوشحالی زایدالوصفی از شکست ایران در کسب کرسی زنان بخش آسیای UN داد سخن میداد. واسه اونایی که نمی دونند، ماجرا از این قرار بوده که برای کسب ده کرسی آسیا در این کمیته در کل ده کشور از آسیا (منجمله ایران و عربستان) نامزد شده بودند که خوب طبیعی بود که همشون انتخاب بشن! حالا کشورهای مدعی حقوق بشر(!) شب آخری میرن و یکی از این کشورهای پشت نقشه (تیمور شرقی) رو شال و کلاه میکنن و اونم نامزد میشه و تعداد رقبا به یازده کشور میرسه. بعد هم میرن اون پشت و لابی میکنن و خلاصه آخرش همه قبول میشن جز ایران! داستان آنقدر مضحک و مسخره است که مجالی برای نقد باقی نمی گذارد. عربستان نماینده واسه حقوق زنان داره!!
حالا البته من کارشناس حقوق نیستم . این وسط برام صحبت های یکی از سفیرهای سابق کانادا (نمی دونم مال کدوم کشور بود) که گوینده رادیو داشت باهاش راجع به این ماجرا گفتگو میکرد جای تامل داشت. خلاصه مکا لمه آنها به شرح زیر است:
گوینده: چطور شد که ایران نتوانست رای بیاورد؟
سفیر: ما به همراه نماینده آمریکا و سایر کشورهای همفکر تلاش فراوانی کردیم که ایران انتخاب نشود.
گوینده: این شورا بیشتر مربوط به مسایل زنان کشورهای همان منطقه (آسیا) است. آیا فکر نمی کنید این کار دخالت در امور سایر کشورهاست؟
سفیر: خوب البته این سیاست است و من آن را تایید نمی کنم. ولی مهم این است که ایران انتخاب نشد.
گوینده: فکر نمی کنید عربستان که در آن زنان حق کار و رانندگی ندارند چرا باید در این شورا نماینده داشته باشد؟
سفیر: البته عربستان در چند سال اخیر اصلاحات خوبی در برنامه داشته و دارد و می تواند مسایل را به تدریج حل کند و به استانداردهای لازم نزدیک شود (!؟)
احتمالا خبر چاپ کتاب خاطرات بوش، رئیس جمهور سابق آمریکا را دیده یا شنیده اید. وی پس از رونمایی از این کتاب (که برای حق فروش آن 7 میلیون دلار دریافت کرد) مصاحبه ای جنجالی داشت که در آن سوالاتی عمدتا راجع به جنگ عراق از او پرسیدند. نکته ای که برای من خیلی قابل توجه بود در مورد Water Boarding بود. Water Boarding شکنجه وحشتناکی است که در زندان ابوغریب روی عراقی های بدبخت اجرا میشد. در این شکنجه در حالیکه که چشم زندانی بسته است به حالت خاصی آب روی او ریخته میشود، به طوری که به وی احساس خفگی ناشی از غرق شدن دست میدهد. تصور کنید چه فشار روانی شدیدی به زندانی دست میده. نکته مهم آن قسمت مصاحبه مربوط به این شکنجه به شرح زیر است:
خبرنگار: آقای بوش، چرا لایحه القا حس خفگی را تصویب کردید؟
بوش: به من گفتند که این عمل شکنجه محسوب نمی شود. من این کار را برای حفظ امنیت کشور آمریکا و مردم مان انجام دادم. (!)
گوبلز گفته است دروغ هرچه بزرگتر باشد، مردم بهتر باور میکنند. فقط دلم به حال اون هموطنانی میسوزه که موقع جنگ عراق، منتظر بودن آمریکا بیاد اونا رو هم نجات بده! آمریکا همون مدعی حقوق بشر، حقوق زنان، حقوق حیوانات و ... است که یکی از فجیع ترین شکنجه های ضد انسانی مهر و امضای سنا و رئیس جمهورش را دارد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر