خونسردی به سبک کانادایی

اینجا اکثر آدم ها خیلی ریلکس هستند. یا حداقل اینجور به نظر می آیند. نمی شنوید کسی داد بزنه. کسی اعتراض هم نمی کنه. بگذارین یه نمونه جالب براتون تعریف کنم. می دونید که این کانادایی های عزیز گواهینامه هیچ جا رو قبول ندارن( به جز آمریکا و تعداد انگشت شماری کشورهای دیگه). حتی گواهینامه رانندگی بین المللی رو هم قبول ندارن، چون باهاش ماشینتون رو بیمه نمی کنند. در ارتباط با ما جماعت ایرونی هم به علت تقلب فراوان ( اصلا تو ذاتمونه!) حتی ترجمه رسمی گواهینامه مون هم پذیرفته نمیشه و من دادم گواهینامه رو دوباره ترجمه کردند. حال بگذریم، 10 روز بعد از اینکه رسیدم اینجا ، رفتم Drive Test امتحان آیین نامشونو دادم و همون موقع قبول شدم و بعد رفتم اینترنتی واسه امتحان شهر وقت گرفتم که افتاد دو هفته بعدش. این دو تا امتحان 125 دلار هزینه داره. درست سه روز بعد زد و کارمندای Drive test اعتصاب کردن که حق و حقوقشون زیاد بشه یا کم نشه. نشون یه اون نشون که الان 9 هفته گذشته و اینا هنوز تو اعتصابن و نتیجش اینه که کسی نمیتونه گواهینامه بگیره! دولت استانی هم خیلی ریلکس گفته ما کاری نمی تونیم بکنیم و سندیکای کارگری که اسمش یونیونه باید یه جوری با روسای شرکت مجری امتحانات رانندگی کنار بیاد. حالا اصلا جهنم که این مسخره بازی چه impression به من میده و من تا گواهینامه این خراب شده رو نداشته باشم نمی تونم ماشین بخرم؛ تو خبرا میخوندم که یه سری آدم که میخوان گواهینامه رانندگی اتوبوس و تریلی بگیرن و برن سر کار، علاف و چارچنگولی موندن . هیچکس هم ککش نمی گزه. داشتم اینو میگفتم، هیشکی اعتراض نمی کنه . همه خونسرد هستند خود رو تابع قانون میدونن! چون اعتصاب کاملا قانونیه و ما باید عواقب و عوارضش رو بپذیریم، حتی ما ایرونی های عزیز. باز اینا رو گفتم حرصم گرفت! آخه یادم میاد هر دفعه میرفتم شهرک آزمایش با اینکه کارم راه می افتاد، کلی بد و بیراه میگفتم. الان که سه ماهه نشستم یه امتحان کوفتی رانندگی بدم جیکم هم در نمی آد! دارم به آرامش می رسم، از نوع کانادایش.